Shout out to OverKop!

Een aantal jaren geleden had ik een droom. Ik was zeventien en helemaal verdwaald in de wereld en in mezelf. Ik had mijn eerste paniekaanvallen achter de rug terwijl iedereen rondom me door het leven leek te huppelen. Ik wìst wel dat ik niet alleen was, maar waar vond ik ze dan, die gelijkgestemde verdwaalde zielen? Pas veel later werd duidelijk dat ze bij me in de klas zaten, of in mijn straat woonden, maar daar had ik toen niks aan natuurlijk. En dus had ik een droom.

Ik beeldde me in dat er een huis bestond. Een groot mooi huis met verschillende ruimten. De deur stond altijd open en iedereen was welkom. In het huis zelf waren er hulpverleners aanwezig. Mensen die bereid waren te luisteren als dat nodig was, advies te geven als dat kon, een knuffel te geven als dat het enige antwoord was. Gratis, uiteraard. Een huis waarin verdwaalde zielen elkaar konden ontmoeten op eender welke manier. Door te praten of stilzwijgend samen te zitten. Door een spel te spelen of samen muziek te luisteren. Door gewoon niet alleen te zijn en samen het leed te delen.

Ik dacht er vaak over na, maakte stiekem zelfs tekeningen van hoe het eruit moest zien. Ik vroeg me af of er psychologen bereid waren om zich in te zetten voor zo’n project, of er sociaal werkers vrij waren en of ik ooit een huis kon betalen zonder geld te verdienen. Ik was zeventien. Ik kende niks van investeringen, marketing, subsidies of organisatie. Ik had gewoon een droom.

Jaren later ontdekte ik dat er mensen waren met dezelfde droom. Mensen die wél van aanpakken wisten en die erin slaagden de juiste middelen te verzamelen om hun droom in werkelijkheid te zien verschijnen. Jaren later ontstonden er de OverKop-huizen. Vijf prachtige huizen, in elke provincie één, waar jongeren terechtkunnen met kleine en grote vragen. Waar jongeren gewoon mogen zijn, waar ze andere jongeren ontmoeten en zo wat minder alleen moeten worstelen. Een huis waarin er plezier wordt gemaakt, waar er constructieve activiteiten plaatsvinden en waar er hulpverleners klaarstaan om op te vangen waar nodig.

Vandaag ging ik langs bij Overkop Gent. Een plek waar ze mijn naam kennen. Waar ze weten dat het niet altijd even goed met me gaat. Waar het antwoord op de vraag ‘hoe ist?’ ook gewoon es ‘slecht’ mag zijn. En vandaag, wanneer de wereld weer keihard op me woog, werd er opnieuw naar me geluisterd, legde iemand z’n hand op mijn schouders en voelde ik op alle mogelijke manieren: Het ìs oké. Je bent niet alleen.

Ik had een droom. Ik was zeventien jaar en verdwaald. Vandaag vierentwintig, even dwalend, maar nooit meer verloren.

(c) Merel Carrijn