CORONA & Merel: tussen angst en dankbaar vertragen

Depressie en angst

18/03/2020

Geen psychiater, geen dokter, geen kinesist. De gesprekken met mijn psychologe verlopen voortaan via videocall. De angst om een zware crisis te krijgen is groot, want er is geen opvang. De PAAZ-afdelingen gesloten, idem voor opnamediensten. Het is niet de moment om zwaar psychisch te lijden, zoveel is duidelijk. Alleen…ik en zoveel anderen hebben daar geen controle over.

Er is een heel dunne lijn tussen doodsangst en berusting, merk ik nu. De constante en vaak foutieve informatiestroom op sociale media zorgt voor paniek. Van tijd tot tijd gaan mijn gedachten met me aan de haal en moet ik mezelf met de grootste moeite van de wereld geruststellen. Het besef ook dat al mijn begeleiding werd stilgelegd zorgt voor spanning.

Maar ik ben geen pessimist. Al maanden heb ik het gevoel dat ik mezelf voorbij ren. Van afspraak naar afspraak, van voordracht naar voordracht, van training naar training. Elke stap naar buiten zorgde voor stress. De constante druk om op tijd te zijn en om te presteren begon zwaar te wegen, maar ik kon mezelf geen halt toeroepen. Daarnaast draaide mijn huishouden vierkant en vergat ik voortdurend om te eten. Tot plots…het coronavirus. Begrijp me niet verkeerd, ik neem het virus heel ernstig en mijn gedachten zijn bij de vele mensen die (on)rechtstreeks door dit virus getroffen worden. Maar de lockdown vertraagt de hele wereld wel. Voorbij de grote hoeveelheid angst ontstaat er ruimte.

 

Voor het eerst in drie maanden, eet ik drie keer per dag op regelmatige tijdstippen
Merel

Voor het eerst in maanden slaag ik er in drie keer per dag te eten op regelmatige tijdstippen. Ik heb mijn huishoudelijke taken onder controle en ik heb eindelijk terug een gezond dag- en nachtritme. Ik creëer gezonde gewoontes zoals veel water drinken, tijd doorbrengen in de natuur en boeken lezen in plaats van voortdurend series te kijken. Ik voel mij…rustig. Of rustiger. Ik zie de lente in de bomen kruipen, ik voel de zon op mijn lijf. De vogels fluiten onverstoorbaar door en mijn hond dartelt om me heen. De natuur geeft me onwijs veel kracht.

Ook al blijft het een dunne lijn. Ik was mijn handen voortdurend en ik ontmoet geen mensen meer. Naar de winkel gaan is hels en de realiteit die zich afspeelt in onze wereld is ernstig en griezelig. Ik mis mijn vrienden, ik mis de trainingen en ik hunker naar een knuffel. Ik ben bang. Maar ik ben meer dan dat. In tijden als deze heb ik het gevoel dat ik niets meer kan doen dan vertrouwen. Vertrouwen dat het goedkomt. En tot die tijd hou ik me nauwkeurig aan de regels, terwijl ik dankbaar vertraag.

Deze werd geschreven door Merel Carrijn. Ontdek al haar reflecties op https://leeflief.com/