Ingezonden brief: Depressief zijn, dat is geen keuze he!

Depressie en angst

11/02/2019

In veel gevallen vergelijken mensen met een mentale ziekte hun situatie met die van een fysiek zieke persoon. Dat helpt soms om anderen te doen inzien waar het om gaat. Nog al te vaak denken mensen dat je ervoor kiest om bijvoorbeeld depressief te zijn. En dat je maar wat flinker moet zijn. Dat je je hoofd niet zo moet laten hangen.

Zou het leven niet gemakkelijk zijn wanneer je ‘s ochtends wakker kon worden en beslissen: vandaag ben ik niet ziek?
x

Waarom zou er in godsnaam iemand voor kiezen om depressief te zijn? Een depressie is een gruwelijke ervaring en het heeft een gigantische impact op je leven. Beeld je in dat je elke ochtend wakker wordt en dat je jezelf moet verplichten om het leven alweer een dag vol te houden. Kun je je voorstellen wat het betekent dat er werkelijk niks meer is waarvoor je wil leven? Dat je àltijd doodop bent? Dat niks je nog motiveren kan? Dat je tegen niemand meer kan praten?

Als je depressief bent of met een andere mentale ziekte worstelt, vecht je elke dag tegen jezelf. En tegen de wereld, want je voelt dat niemand je in de buurt wil. Je voelt dat je nergens thuishoort. Ook niet in je eigen leven.

Op het eerste gezicht is het soms moeilijk te geloven dat ze bijvoorbeeld een obsessieve stoornis of een zelfmoordpoging achter de rug hebben.
X

Elke mens die ik ontmoette met een mentale ziekte was een uniek en interessant mens. Op het eerste gezicht is het soms moeilijk te geloven dat ze bijvoorbeeld een obsessieve stoornis of een zelfmoordpoging achter de rug hebben. Elk van hen, elk van ons, zet echter een masker op. Misschien zijn we zo bang voor de reacties als we zeggen hoe slecht het met ons gaat. Dat het niét oké is.

 

Zelfs je tanden poetsen ‘s ochtends, is vaak een onmogelijk zware opgave.
X

Weinig mensen beseffen hoeveel werk en energie het kost om te overleven, wanneer je in een depressie zit. Zelfs je tanden poetsen ‘s ochtends, is vaak een onmogelijk zware opgave. Beeld je in dat je moet gaan werken, voor eten moet zorgen, een huishouden runnen, rekeningen betalen, moet praten met je familieleden…

Wie ziek is, of in het hospitaal belandt, krijgt bloemen en ‘word-snel-beter’-kaartjes.
Je ontvangt bezoek van familie en vrienden die bezorgd en angstig om je zijn. Er zijn mensen die je een knuffel komen geven, die naast je bed komen zitten of die je bellen om te horen hoe het met je gaat.

Wanneer je mentaal ziek bent, kan je je moederziel alleen voelen. Je voelt je een mime-speler op een onzichtbaar podium waarvan je niet kan ontsnappen. De pijn die je voelt, kan je niet vergelijken met een fysieke ziekte. De pijn gaat veel dieper en de zorgen kleven soms jaren aan je. Je voelt dat je in een cirkelbeweging zit, waar je nooit meer uit kan geraken. Hoe hard je ook probeert. Uiteraard kan je eraan werken, maar ‘genezen’ duurt zo lang en het gaat allemaal zo traag.

Medicijnen voor mentale ziekten zijn geen wondermiddelen. Sommigen werken écht niet voor je en maken je situatie enkel uitzichtlozer. De neveneffecten zijn frustrerend: de kilo’s vliegen eraan en daardoor voel je je nog slechter. Omgaan met medicijnen kost ook veel energie en ze kosten verdomd veel geld.

 De prijs van ‘geluk’ is extreem hoog.  “Hoe hard wil je beter worden?” is een smerige vraag. We mogen niet opgeven, ook al zijn er mensen die niet begrijpen wat er in ons omgaat. 

Onze mentale ziekte is geen keuze. Onze ervaringen, gevoelens en pijn in dit moeilijke leven zijn echt.
X