Ingezonden verhaal: Ik sneed mezelf

Depressie en angst

11/12/2017

Het begon allemaal met een alledaags probleempje. Een dag hebben dat ik me niet goed voelde. Maar dat werden steeds meer en meer dagen. Iedere zorg van een ander kwam bij mij dubbel zohard binnen en kon er niet meer uit. Alles kwam binnen maar ging er nooit meer uit. Alles zat vast, de emmer liep over. Ik huilde dagen en nachten aan een stuk tot de dag dat ik midden in de nacht zin had in een appel. Ik nam een snijplankje en de appel samen met een mes. Voor ik het goed en wel besefte stonden er bloedende krassen op mijn armen. Het mes nam ik mee naar mijn kamer, voor moest ik het nog eens nodig moeten hebben. Na 4 maanden intensief snijden (3 keer per week) vond ik eindelijk de moed om het aan een leerkracht te vertellen. Ze schrok ervan omdat ik nooit iets liet merken. Altijd heb ik gelogen dat ik was gevallen toen ik met een verband rond mijn arm naar school ging. Na vele gesprekken met de leerkracht en een vrouw die voor zulke dingen is opgeleid te praten vond er een grote confrontatie plaats met mijn ouders. Ze werden naar school gehaald en ik moest alles vertellen en laten zien. Dit vond ik echt niet leuk want maanden daarna komen ze nog steeds mijn kamer binnen om te kijken wat ik allemaal doe. Als ik met iets zit is hun eerste zin nog steeds "Niet snijden alsjeblieft" maar dat kan ik niemand beloven. Met psychologische hulp ben ik al een eind ver. Zonder al deze mensen was het misschien nu nog steeds aan de gang. Lieve schatten, als je in dezelfde situatie zit als ik toen zat is het heel belangrijk om te weten dat er mensen voor je zijn. Ook al lijkt dat misschien niet zo. Jij hebt de power! Alleen jij! Veel liefs :)

Dit verhaal over zelfverwonding, krassen en snijden werd anoniem naar OverKop gezonden.

Laat je helpen via Verwonderd, de Vlaamse Vereniging ter preventie van zelfverwonding.