Ingezonden verhaal: Kiezen tussen mijn pa of mijn lief

Alles begon met de definitieve breuk tussen mijn ouders. Ik verloor mijn gezin, mijn optimisme en een deel van mijn persoonlijkheid. Nu, vier jaar later, leer ik stap voor stap mezelf weer kennen. Ik wil mijn verhaal met OverKop delen om te tonen dat optimisme vindbaar is. Dat ik nu klaar ben om er mee aan de slag te gaan in de keuzes die ik maak, in mijn denken en handelen.

Goed geprobeerd?
Mijn ouders hadden een broer-zus verhouding, gepaard met veel ruzies. Ze evolueerden naar een knipperlichtrelatie, met een break-up van een jaar tot gevolg. Vervolgens begingen ze de vergissing van hun leven: ze kwamen terug samen in een poging ons gezin te herenigen. Er brak een periode aan die voor mij aanvoelde als carnaval, waarbij mijn ouders zich voordeden als een personage in een verkleedpartij die niet kon blijven duren. Brokken werden gemaakt, slagen werden uitgedeeld en er vielen aanrakingen teveel. Ik voelde me in die periode vaak het gelukkigst na een felle ruzie. Op die momenten deden mijn ouders weer hun best en werden we even weer een gezin. Blij om ruzies? ‘Wat voor een kind ben jij?’ hoor ik jullie al denken. Maar de rust na de explosies ervaarde ik vooral als verzachtend.

Over en uit
Uiteindelijk groeide bij mij stilaan het besef dat onze geforceerde gezinssituatie onhoudbaar was, maar de nieuwe scheiding zorgde toch voor een slag in mijn gezicht. Mama en papa begonnen snel een nieuwe relatie met een ander, dat deed me hyperventileren. Ik was onvoorbereid, angstig en vooral mezelf niet meer. Mijn mama verdween hierdoor uit mijn leven. Ze wilde me niet meer zien, want ik maakte deel uit van een verleden dat ze achter zich liet. Mijn papa veranderde als het ware in een citroen, verzuurd en verbitterd door de gebeurtenissen. Wanneer ik zelf de liefde vind, veranderde mijn vader nog meer. Zijn kritiek op mijn vriend was ongegrond. Zijn insinuaties en verdachtmakingen waren te gek voor woorden. Papa stelde me voor een ultimatum: als zou kiezen voor mijn vriend, was ik thuis niet meer welkom. Hij dwong me tot het maken een drastische keuze. Met verschrikkelijk veel pijn in het hart verliet ik het ouderlijk nest. Ik trok naar een nieuwe thuis, een plek waar ik me niet moest schamen voor mezelf. Een plek met een lach, de mogelijkheid tot een traan en vooral: een huis met veel begrip.

Kiezen - verliezen -winnen - twijfelen
Het is moeilijk te omschrijven wat er op zo’n kantelmoment in je leven precies in je omgaat, maar er groeide een kracht in me die me verbaasde als gevolg van mijn beslissing. Na enige tijd overviel me echter een soort van angst. Een gevoel dat me misselijk deed opstaan en me de lust ontnam om weer een nieuwe dag te beginnen: Ik begon te twijfelen aan mezelf en zag mezelf deels als schuldige in heel dit verhaal. Mede door mijn toedoen liep alles in de mist. Ik keek in de spiegel en zag mezelf als een slecht mens. Wanneer je je niet goed voelt, denk je enkel aan het negatieve. Het negatieve dat je steeds opnieuw de duisternis in drukt. Als de dood werd ik voor de val in het diepe, waar je met geen ladder uitgeraakt. Door al dat denken werd ik kwaad op mezelf. Kwaad om verkeerde beslissingen, verkeerde bewoordingen, verkeerde houdingen, ...

De tijd nemen om gelukkig te worden
Stilaan heb ik geleerd enkel oog te hebben voor kleine gebeurtenissen die mijn dag mooi maken. Om te handelen zonder na te denken. Het helpt me als ik de ogen open en kijk naar mensen die positief in het leven staan: mijn vrienden, medestudenten, collega’s, ... Ik leer mondjesmaat genieten van de mensen rondom mij. Ik geniet van gesprekken, zelf gevoerd of zomaar gehoord op de trein, onderweg. Het brengt vreugde. Het stemt me optimistisch!  Ik krijg stilaan opnieuw oog voor de schoonheid van kleine dingen en overwinningen: ik word blij van een geslaagde opdracht, een verfrissende fietstocht, de perzikkleurige lucht, een grappige Stef Wauters, een latte met veel schuim, een straffe film of een goed boek,

Het lukt me zeker nog niet altijd, het mooie en positieve te zien.  Maar ik neem stapjes vooruit in een langdurig proces. Ik mag stilaan weer gewoon blij zijn.