Ingezonden verhaal: Ik ben een borderliner

Ik ben Emily (23) en ik heb sinds mijn 13 psychische problemen. Op mijn 16 begon ik in te zien dat ik het niet meer alleen aankon. Ik had professionele hulp nodig. Van mijn 16de tot 20ste leefde ik van opname tot opname. Ik was heel onstabiel in die periode. Toen ik 18 jaar werd kwam de diagnose: borderline.

Wat doet die ziekte met mij?
Borderline is een persoonlijkheidsstoornis die zich bij mij uit in constant piekeren, zelfverwonding en zwart-witte gedachten. Na een lange periode ben ik gestopt met mezelf te verwonden. Maar het blijft een gevecht. Ik heb ook enkele zelfmoordpogingen ondernomen. De reden is simpel: ik had soms het gevoel dat niemand me begreep.

Mijn gevoelens overhoop
Vaak weet ik niet wat de reden is waarom ik me slecht voel. Dit gevoel komt en gaat. Als mensen vragen waarom ik me slecht voel, kan ik daar niet altijd een antwoord op geven. Lastig,want mensen vragen me dit constant. Eigenlijk hoor ik die vraag helemaal niet graag. Soms voel ik me al eens een dagje beter. Maar dan denken sommigen dat de pijn en last weg is. Borderline is helaas een ziekte waar ik altijd rekening mee zal moeten houden.

Leven met een masker
Mensen zeggen vaak dat je moet blijven doorgaan. Dat je nooit mag opgeven of toegeven dat het moeilijk gaat. Maar dan voel je je verplicht om te blijven lachen. Ik zette te vaak een masker op en toonde dat het zogezegd goed met me ging. Ik ben stabieler dan vroeger. Ik kan zelf inschatten en aanvoelen wanneer ik mijn masker moet afzetten en me best laat opnemen.

Een opname wérkt
Intussen ben ik sinds een 6-tal weken opnieuw opgenomen. Ik hoop er sterker uit te komen en weer wat vaardigheden aan te leren. Ik wil ook aan anderen laten zien dat een opname zinvol is, dat  je er beter van wordt. Ik kan nog niet zeggen dat ik echt gelukkig ben, maar ik heb al wel veel geleerd. Ik heb geleerd om met al mijn angsten, gevoelens en onzekerheden om te gaan. Ik heb ook geleerd mezelf niets aan te trekken van de mening van anderen en te doen wat mij gelukkig maakt.

Kracht putten uit K3
Dankzij K3 en Ferre vond ik de kracht om te blijven doorgaan. Ferre is een kindje dat stierf aan neuroblastoom. Ik draag hem nog steeds dichtbij in mijn hart. Ferre liet bij mij zo een goed gevoel achter dat ik hem dankbaar ben. Dankzij hem vond ik de kracht om te blijven doorgaan. Eindelijk was die klik er en het besef dat ik moet doen wat mij gelukkig maakt. Samen met mijn vrienden naar optredens en events van K3 gaan is voor mij ontsnappen aan mijn dagelijkse strijd. Gewoon even echt kunnen genieten van het moment. Ze maken mij zo gelukkig!  Ik zou hen graag zeggen wat ze met me doen, maar het is deels onbeschrijfelijk. Mede dankzij hen sta ik hier nog.

Mijn doel? Erover praten!
Er rust nog een groot taboe rond psychische problemen. Mijn doel is er open over te praten om zo mee dat taboe te doorbreken. Ik blog op Instagram en Facebook, waar ik open praat over wat ik 'heb'. Ik toon wat ik doe in het dagelijkse leven, de leuke maar ook minder leuke dingen. Ik wil een voorbeeld zijn voor anderen. Op mijn gewone Instagram en op de pagina ivm. mijn borderline krijg ik vaak berichtjes waarin mensen het knap vinden dat ik er zo open over praat. Sommigen geven aan het zelf ook moeilijk te hebben. Ik moedig hen aan hulp te zoeken als het niet gaat.  Het is niets waar je je  over hoeft te schamen, het kan iedereen overkomen.

Dank aan de kracht van vriendschap en verpleging
Ik heb het mijn omgeving niet altijd gemakkelijk gemaakt. Soms ben ik open, soms gesloten, maar ik kan hier niet aan doen. Ik besefte niet altijd wat ik deed en kon niet met mijn emoties overweg. Ik ben mijn vriendinnen erg dankbaar voor de steun die ze me geven, ook wanneer ik het moeilijk heb. We doen samen heel veel en zonder hen zou ik niet weten wat gedaan. Ik ben ook alle verpleegkundigen dankbaar die in mij geloofden de afgelopen jaren. Ze hebben me geholpen er sterker uit te komen, wat ik nooit durfde hopen. Als ik enkele verpleegkundigen in de bloemetjes mag zetten zijn dit: Joyce, Inge, Tatiana, Glynnis en Elisa van de paaz afdeling in het AZ Damiaan ziekenhuis in Oostende. Daarnaast wil ik ook de verpleegkundigen van andere psychiatrische ziekenhuizen waar ik verbleven heb bedanken. Iedereen gaf me goede zorgen en bleef in mij geloven.

Groetjes, Emily